هدف از این نوشته خدمتی هرچند نا چیز به جامعه ورزشی ایران است.با کسب اجازه از دوستان پیشکسوتی که بهتر با دنیای ورزش کنونی آشنا هستند؛ میخواستم نظرم را در باره ورزش بطور کلی و ورزش ایران بطور خاص به اختصار بنویسم. ورزش نیاز انسانها و نیاز جامعه است. این نیاز در پیوند تنگاتنگ با شرایط و محیطی است که هر انسانی در آن قرار دارد و اگر چه انگیزه ؛ علاقه ؛ اختیار و انتخاب شخصی عامل پایه ای هستند اما این عامل اساسی بدون شرط و شرایط امکان بروز و بارور شدن ندارد. مثل دانه یا گیاهی که به زمین و آب و هوا نیاز دارد یک ورزشکار هم نیازمند محیط مناسب برای رشد و نمو است. یک ورزشکار وقتی تحت تعلیم و تربیت مربی قرار می گیرد درست مثل این است آن دانه یا گیاه مورد نظر باغبانی پیدا می کند تا آن را پرورش دهد. حا ل اگر دانه و باغبان زمین و امکانات و شرایط مناسبی نداشته باشند هرچند هم موفق باشند حاصل کارشان شامل همه استعداد و توانایی و تلاشی که کرده اند نیست و نمی تواند باشد. ورزش ما و بیشتر ورزشکاران ما محصول چنین شرایطی هستند و علت اصلی و ریشه ای عدم موفقیت های ما در این است. ورزش ما علمی نیست و محیط و شرایط و امکانات ورزشی ما بسان کشت در زمین دیم و گرفتار خشکسالی است.
یک بار از یکی از خویشان و پیشکسوتان کشتی وقتی علت افت ورزش کشتی در کرمانشاه که یکی از قطب های کشتی ایران بود را پرسیدم؛ گفت وقتی مردم نان ندارند بخورند چگونه بروند ورزش بکنند!
بله؛ ورزش در پیوند تنگاتنگ با شرایط اقتصادی و فرهنگی جامعه است. وقتی شرایط اجتماعی ؛ اقتصادی و فرهنگی یک جامعه مناسب و متعادل باشد امکانات ورزشی مناسب باشد . جوانان بیشتری به ورزش و فعالیت های ورزشی روی می آورند و هرچه تعداد شرکت کنندگان بیشتر باشد کیفتیت های عالی تری شکوفا می شوند. ورزشکاران ارزشمندی که با زحمات خود و مربیان دلسوز و زحمتکش بدون حمایت و امکانات به مقام قهرمانی می رسند حقیقتا کاری دشوار و بزرگ انجام می دهند. اما همه این راه دشوار را خود و با کمک مربیانی دلسوز می پیمایند و دشواریها و ناهمواریهایش را هموار می کنند. اما فقر و بی توجهی این استعدادها را هدر میدهد یا از بین می برد.
سرویس ورزشی جام جم آنلاین ۲۴ خرداد ۹۴ در گزارشی در باره جودوکاری که برای امرار معاش و تامین نیازهای مادی مسافر کشی می کند می نویسد: از کشتی گیری بگوییم که فلافل می فروشد؟ از قهرمان سابق پرورش اندام بگوئیم که بساط آبمیوه فروشی کنار خیابان دارد؟ از قهرمان بوکس بنویسیم که پادوی یک مغازه فست فود است؟ به چند مورد از ورزشکارانی از این دست می توان اشاره کرد؟! همیشه این امیدواری دراین ورزش وجود دارد که روزی تمام قهرمانان ایرانی سر و سامان داده شوند اما نه تنها چنین نمی شود بلکه هر چند وقت یکبار شاهد این هستیم که ورزشکاری از روزهای بد خود به دلیل مشکلات مالی می گوید. محمد جمالی جودوکار وزن ۹۰ کیلوگرم تیم ملی یکی از همین افراد است. او به دلیل ضعف مدیران فدراسیون جودو ورزش را کنار گذاشته است. جمالی امروز در گفت و گویی که با خبرگزاری ایسنا انجام داده اظهار داشت که در شهرری به مسافرکشی مشغول است. این جودوکار ۲۶ ساله حتی فاش می کند که لباس های جودویش را به دلیل مشکل مالی فروخته است.
محمد جمالی آخرین ناامید ورزش ایران خواهد بود؟! هر چند نمی خواهیم اینطور باشد اما مطمئن باشید جمالی آخرین ورزشکاری نیست که به دلیل بی توجهی مسئولان استعدادهایش را به هدر می دهد....
استعدادهای میهن ما با فقر و بیکاری دست و پنجه نرم می کنند. با شکم گرسنه هم که نمی توان ورزش کرد.
بر اساس تازه‌ترین آماری که از وضعیت اشتغال در ایران در نیمه نخست سال ۹۴ منتشر شده، متوسط میزان بیکاری جوانان در نیمه اول امسال نزدیک به ۲۹ درصد و حدود دو و نیم برابر میزان عمومی بیکاری خواهد بود. بر این اساس وضعیت اشتغال در استان‌های مختلف نیز تفاوت‌های فاحشی دارد و به ویژه در استان‌های محروم میزان بیکاری جوانان به نزدیک ۵۰ درصد می‌رسد.
میزان بیکاری جوانان ۱۵ تا ۲۴ ساله در استان کهگیلویه و بویراحمد در تابستان امسال به ۴۸ و ۷ دهم درصد رسیده و این میزان در مورد جوانان ۱۵ تا ۲۹ ساله استان کرمانشاه معادل ۴۷ و ۴ دهم درصد است.
مرکز آمار ایران دی ماه سال گذشته میزان بیکاری جوانان بین ۱۵ تا ۲۴ ساله سراسر کشور را ۲۵ و ۷ دهم درصد اعلام کرد که حدود سه درصد کمتر از آمار نیمه اول امسال است.
وزیر کار و امور اجتماعی، علی ربیعی مهر ماه سال گذشته نسبت به جهش شمار بیکاران در ایران هشدار داد و تاکید کرد که اگر رشد سالانه اقتصاد به هفت درصد نرسد "از مهار بیکاری عاجز خواهیم بود".
این سخنان مربوط به زمانی است که دولت حسن روحانی انتظار داشت مذاکرات هسته‌ای با کشورهای ۱+۵ تا چند ماه دیگر به نتیجه نهایی برسد و با رفع تحریم‌ها اوضاع اقتصادی کشور رونق بگیرد.
اکنون ۱۶ ماه بیشتر از آن زمان می‌گذرد و دیوار تحریم‌ها که به گفته‌ی روحانی خیلی وقت پیش ترک خورده بود هنوز فرونریخته است. از سوی دیگر رشد اقتصادی ۷ درصدی حتی برای سال آینده نیز دست نیافتنی خواهد بود. به این ترتیب پیش‌بینی ربیعی ظاهرا درست از آب درآمده و دولت در مهار بیکاری عاجز مانده است.
غول بیکاری اول به سراغ زنان می‌رود و به گفته یک مقام حکومتی ۶۴ درصد فارغ‌التحصیلان دانشگاه‌های ایران زنان هستند اما سهم زنان ایرانی در نرخ بیکاری ۴۲ درصد است. استخدام زنان برای احیای صنایع رو به مرگ به عنوان یک راه حل پیشنهاد شده است. (رادیو آلمان)
خبرآنلاین به نقل از یک استاد دانشگاه و کارشناس اقتصادی می نویسد:”مطالعات اخیر نشان می دهد که دو میلیون و۲۲۰ هزار بیکار در میان جمعیت جوان کشور (۱۵ تا ۲۹ سال) در سال ۱۳۹۰ و چهار میلیون و ۱۴۰ هزار جوان «بی‌شام» (جوان بی‌شغل، بی‌آموزش، بی‌مهارت) وجود دارد. همچنین برآورد شده است که جوانان «بی‌شام» در سال ۱۳۹۴ بیش از هفت میلیون نفر خواهند بود. ارائه این آمار در خصوص جوانان، به شدت نگران‌کننده است و به سیاستگذاران کشور در خصوص اقدام برای رفع این مشکل هشدار جدی میدهد و لازم میداند که با فوریت در مورد دو گروه بیکاران و فقرا چاره‌اندیشی شود».
آمار خود کشی در ایران بويژه در میان زنان بسیار بالا است که علاوه بر افسردگی ناشی از فقر و بیکاری است. در کشور ما در سی و هفت سال گذشته روند فقر وبیکاری همواره سیر صعودی داشته و به آخر خط رسیده است. قطار فقر در ایستگاه آخر است. جوانان با کدام دلخوشی و توانایی مالی به ورزش روی بیاورند! در عوض روند دزدی و اختلاس سر به آسمان می ساید. آخرین خبر کشف « تقلب مالیاتی ٢ هزار میلیارد تومانی در ایران» است. « این تقلب های مالیاتی، سوءاستفاده در خرید سهام شرکت فولاد هرمزگان، تخلف مالی دویست میلیون یورویی در شرکت نفت فلات قاره و هزاران هکتار 'زمین‌خواری' بوده! » است. راستی چیز دیگری از سرمایه های این مملکت و این ملت مانده است که بدزدند یا بخورند؟! تلخ و دردناک تر اینکه همین دزدان سر گردنه از مردم و بویژه جامعه ورزشی ایران هم میخواهند برای ادامه دزدی و اختلاس و زمین خواری در انتخابات شرکت کنند و به آنها رای بدهند!
ادامه دارد...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر